تعدادی پسته نمکی سنجابک از بهترین محصولات زمین را در کیسه های خود قرار دهید و آنها را به عنوان هدیه برای مرد پایین ببرید … مقداری ادویه و مر، مقداری مغز پسته و بادام است.
پسته که بیش از 9000 سال رشد می کند، هرگز عرفان یا حس اشرافیت خود را از دست نداده است و بارها و بارها در متون باستانی مانند کتاب مقدس به عنوان شاخص احترام ظاهر می شود.
حتی اعتقاد بر این است که آنها در باغ عدن رشد کرده اند و یکی از غذاهایی بودند که آدم و حوا با خود به دنیا بردند.
این دانه های سبز کوچک که از زمان های بسیار قدیم در خاورمیانه خورده شده اند، به اندازه زیتون یا نخود نمادی از منطقه هستند، اما ارتباط آنها با خانواده سلطنتی است که واقعا آنها را متمایز می کند.
زمانی که اشراف در دنیای باستان آرزوی آن را داشتند، به عنوان هدیه بین امپراطوران فرستاده می شدند و در باغ های معلق بابل رشد می کردند – موقعیت آنها به عنوان مهره طبقات بالا آنها را برای هزاران سال باعث میل و درگیری کرده است.
یکی از معروف‌ترین اسطوره‌های مربوط به پسته، افسانه ملکه سبا، پادشاه افسانه‌ای جنوب عربستان و حبشه (یمن و اتیوپی امروزی) است.
با نامی که مترادف با ثروت و تجمل است، جای تعجب نیست که او طرفدار چیزهای ظریفی بود که خاورمیانه باستان ارائه می کرد.
در افسانه ها آمده است که ملکه سبا فرمانی سلطنتی صادر کرد مبنی بر اینکه پسته برای همه به جز خانواده سلطنتی ممنوع است و هر فردی که درخت پسته می کارد باید به دلیل لکه دار کردن آبروی این آجیل عالی مجازات شود.
همانطور که ملکه حریص می خواست آنها را برای خودش نگه دارد، پسته ها به مرور زمان توانستند از خاورمیانه خارج شوند.خود را به سطح بعدی ببرید.
هنگامی که امپراتوری روم شام و بخش‌هایی از ایران را فتح کرد، پسته به آخرین ماده‌ای تبدیل شد که سرآشپزهای رومی در شربت خانه‌های خود گنجانده بودند.
امپراطور Vitellious آن را در قرن اول پس از میلاد به جامعه روم معرفی کرد و سوابق نشان می دهد که در این زمان با افزایش تقاضا برای آجیل، دستور العمل های جدیدی ظاهر شد.
